2 yıldır Gökalp'i bilfiil emziriyorum. Bomba gibi göğüsler gitti yerine memelerini yaprakla kapatan, ilkel kabile kadınlarının sarkmış memeleri geldi. Herşeye değer, bir damla süt  bile almış olsa yine de herşeye değerdi... Oğlumu ilk kucağıma aldığım anı, bana bakışını, minicik gözleriyle beni inceleyişini unutamıyorum. Bir de hemşirenin; hemen emzir annesi diyerek Gökalp'i kucağıma verirken, okuduğum kitapların aslında bir hiç olduğunu farkedişimi... O zamanlar Kütahya'da yaşıyorduk. Hamileyken sağlık ocağında hamileler için düzenlenen emzirme eğitimine katılmıştım, okuduğum kitaplar ..read more

Yanılmıyorsam; 4 ay kadar önceydi; bir şekilde ayak bileğimi burktum. Atfl bağı tamamen kopmuş, hani şu ayak bileğinin dış kısmındaki çıkıntılı yer vardır ya, onu tutan bir bağ işte. Adının bağ olduğuna aldanmayın, kemikten beter. Kolum kanadım kırılsaydı dedirtiyor insana.  Devlet hastanelerinde bulunduğum ilçeye çok uzak kırsal ilçeler dışında randevu bulamayışım, Gökalp'i bırakacak kimsemin olmayışı derken; uzunca bir süreyi kendi imkanlarımla geçirdim.  En sonunda Serhat'ın Sudan'dan dönmesi ve "sakat mı kalacaksın" diye gaza getirmesi ile paraya kıydım da bir MR çektirdim. So ..read more

Her yeni gün sürprizlerle dolu. Her yaşanmışlık insana mutlaka birşeyler katıyor. Belki daha önce de böyleydi ama anladım ki o zamanlar bunun farkında değilmişim.  Anne olduktan sonra bir insan yavrusunun kundaktan hayata karışmasına anbean eşlik ederken; önce çocuğunun normal gelişim evrelerini büyük başarılar addetmek, sonra ufak tefek şeylerin aslında ne kadar büyük başarı anlamına gelebileceğini idrak etmek arasında gidip gelen bir "anne kafası" var. Vay be emekledi... E emekleyecek tabi. Yok bu büyük bir başarı, anne güvercin kubarsın, hakkı yani... Aynı kafa kazasız belasız geçen ..read more

Annen yok, kimsen yok. Şimdi kavuştuğunuzu düşündüğüm için; yüzümde tatlı bir tebessüm var. Kocaman bir adamın "en nihayetinde bir insan yavrusunun"; 10 yaşında kaybettiği annesini bu şekilde sesi titreyerek ve ağlayarak anlatışını ömrümün sonuna dek unutmayacağım, hatta biraz daha aklımda tutmayı başarabilirsem ben de birgün annem ile kavuştuğumda ona "Doğan Cüceloğlu haklıymış." diyeceğim.  Çok uzun zamandır ama en çok da "anne" olduktan sonra sadakatle takip ettiğim; herşeyden önce "iyi insan" ve değerli bir hoca olan bu adamı; bir yabancının duyabileceği en yüksek sevgi ve saygı ile ..read more

  Keşke bütün duvarlar böyle olsa, "kendimize ördüklerimiz" de dahil...  Ben orta yaşlarıma ilerlerken; bir zamanlar liseli eteğimle arşınladığım Büyükpark'a yolumun çok uzun zamandır düşmediğini farkettim.?Bir de aşağısında Küçükpark vardır ki biz o zamanlar buralara büyük, küçük diye hitap ederdik. Hala öyle mi bilemiyorum. İroni budur ki; düğünden önce olan nikahımız da Büyükpark'ın içinde olan Bornova Evlendirme Dairesi'nde kıyılmıştı...Bana ilk gençlik yıllarımı hatırlatan bu parkta; 2 yaşında oğlumun elinden tutmuş yürürken çektim bu fotoğrafı.  İşte bu duvarın önünden g ..read more

Tek başınalığın yolcusu tek oluyor. Bu evde tek erişkin benim. Bir de şeker portakalım var. Ev işleri, kira faturalar, alışveriş, hastanesi, eczanesi, fırını. Tek ebeveyn olunca; herşeyin sorumluluğunu da tek başınıza üstleniyorsunuz. Gökalp benim en yakın arkadaşım, gece gündüz her saniyemiz her anımız birlikte. Çocuk bakmak kısmını hiçbir zaman iş veya sorumluluk olarak görmüyorum; orası kaymaklı kadayıf. Keyifle, aşkla, şevkle. Hatta çocuk bakmak kelimesini de son derece itici buluyorum. Çocuk yetiştirmek çok daha doğru bence.  Geçtiğimiz günlerde ayağımı çok kötü burktum. Öyle d ..read more

Bir evin bir kızıyım. Annem ben henüz 1 yaşındayken geçirdiği yüz felci sonrasında hastalanıyor ve ömrünün sonuna kadar yardıma ihtiyaç duyacağı bir hayata adım atıyor. Bu sebeptendir ki; tek çocuk olarak kaldım ve babam, annem, anneannem, dedem hep birlikte yaşadık. Yani; 2 anne 2 baba ile büyüdüm. Sonradan; "Ama benim kardeşim yok." diye duygu sömürüsüyle bir köpek aldırmışlığım da var, o ayrı konu. Bu anlattıklarım bir romanın birkaç satırlık özeti sadece. Siz neresinden tutarsanız tutun, "ben" ?çok büyük işler başarmış bir kız çocuğuyum, bunu bilin yeterli. Bu blogu; caaanım oğlum Gökalp ..read more

Bu bir sanat eseri; birlikte oyun hamurundan yaptık ama bizim mutluluğumuza hizmet eden kanunları var.  Ben çocukken; yazları evimizin balkonuna çarşaf asar, yere de kilim sererdi annem. Bu oyun vakti başlıyor anlamına gelirdi. O zamanın imkanları ile ne oyuncak varsa (yada bana hangilerini alabildilerse) ne var ne yok o kilimin üstüne taşır, annemle birlikte türlü oyunlar oynardık. Annem öldükten sonra; babam o evden taşınırken birkaç parça eşyayı hatıra olarak aldım. Çocukluk oyuncaklarım nerede, onlara ne oldu hiç bilmiyorum ama o kilim şimdi bende.?Artık üzerinde türlü oyunlar oynan ..read more

Ben çocuk fotoğraflarının "içerik sayfalarında" paylaşılmasını doğru bulmuyorum. Bir kere o bundan haberdar olacak yaşta mı, olsaydı nasıl karşılardı yada bebeğinin eline tutuşturduğun  oyuncağa methiyeler düzerek birkaç süslü fotoğrafla reklam parası almak?anneliğin hangi tarafında? Bu çocuk aklı kemale erdiği zaman nasıl hissedecek? Bence asıl soru/sorun da bu. Amacım yargı dağıtmak değil.?Herkes kendi işine baksın.  Bunları anlattım çünkü artık blog yayınlarımı eş zamanlı olarak instagramda paylaşmaya karar verdim, ▶️buradan takip edebilirsiniz. Instagram hikayelerimde ..read more

Öyle bereketli yağdı ki o gece rahmet, şükürler olsun. Lakin; sitemizdeki panjuru veya cam balkonu olmayan nadir dairelerden birinde yaşamama, kocasızlığım da eklenince o saatte balkondan yağmur suyunu tahliye eden "tek kadın" bendim. Birkaç ev daha aynı telaşın içindeydi ama onların güçlü, kaslı, tuttuğunu koparan, babayiğit, cengaver, hayde bre pehlivan'ları vardı.?Ya da; o an benim yerime balkonumdaki yağmur suyunu ivedilikle tahliye etme görevini üstlenecek herhangi biri benim gözümde süper kahraman olacaktı. Diğer balkonlardaki hımbılların benden üstün bir yanı yoktu, ben kendimin süpe ..read more